စိတ္ကူးထဲက အိမ္

Published on Wed, 12/31/2014 - 16:10

“ခုတေလာမွာ... ငါမက္တဲ့... အိပ္မက္ေတြ... အရမ္းထူးဆန္းတယ္။ ျမက္ခင္းနဲ႔... ျခံ၀င္းနဲ႔ အိမ္ေလးကို... တို႔ႏွစ္ေယာက္ပိုင္သတဲ့။ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုခ်င္တယ္... လကုန္တိုင္း ဆုေတာင္းဆဲကြယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြက္...အိမ္လုိခ်င္တယ္...”

ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ရဲ႕ သံစဥ္စာသားေတြနဲ႔ ကိုအငဲရဲ႕ခံစားမႈအျပည့္ပါတဲ့  “အိမ္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းက ရင္ထဲကို ထိုးေဖာက္ဝင္သြားခဲ့တယ္။ ေျခလွမ္းေတြလည္း ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ “အိမ္” တဲ့။ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုိက္ေလေျပးေလ ေမွ်ာ္လင့္ေလ ျဖစ္မလာေလဆိုတဲ့ အရာေတြထဲမွာ “အိမ္” ဆိုတာ ပါဝင္ေနခဲ့တယ္။

“မင္းဘယ္သူနဲ႔ေနလဲ သူငယ္ခ်င္း” အေဆာင္ငွားေနတယ္။ အခန္းငွားေနတယ္။ အိမ္ငွားေနတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ အဆင္ေျပလား၊ ေနစရိတ္ကရတာနဲ႔ေရာ ကာမိရဲ႕လား။ “အင္း” အသက္မပါတဲ့ အေျဖေတြ။ ဒီလိုပါပဲ ၾကည့္ရွင္းရတာေပါ့။ အေျဖေတြက အားရစရာ ဘာတစ္ခုမွ်မရွိ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့။

ခမ္းနားထည္ဝါသည္ျဖစ္ေစ၊ မထည္ဝါသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ဆိုတာ အားလံုးရဲ႕ အိပ္မက္ေလးပါ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္ၾကတာ လူသားအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးရဖုိ႔ ဒီေခတ္ ဒီစနစ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာတစ္ခင္းစာအတြက္၊ ကိုယ့္မိသားစု လံုျခံဳဖို႔အတြက္ ကိုယ္ရတဲ့လစာ လုပ္ခေတြထဲက တန္သည္ျဖစ္ျဖစ္၊ မတန္သည္ျဖစ္ျဖစ္ တဒဂၤအတြက္ ေျဖရွင္းလိုက္ရတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒီလိုနဲ႔ အသက္ေတြ ႀကီးလာခဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပင္။

စားေရးအတြက္ အဆင္ေျပသလို ျဖစ္သလိုစားလို႔ရသလို ဝတ္ေရးဆိုတာလည္း အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ၿခိဳးျခံ၍ဝတ္လို႔ရေပမယ့္ ေနေရးအတြက္ေတာ့ ျဖစ္သလိုေန၍မျဖစ္၊ က်န္းမာေရး လူမႈေရးေတြက ရွိေနသည္။ အဲဒီအတြက္ အေျခတက်ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခဏျဖစ္ျဖစ္ နားခိုရာ၊ အိပ္စက္ရာ၊ လံုျခံဳမႈရွိရာ အိမ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွာၾကရေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေန႔ေခတ္ ပတ္ခ်ာလည္႐ိုက္ေနတဲ့ ေနေရး၊ စားေရးေတြက ဆားေရာင္းတဲ့ အဘြားအိုပံုျပင္လို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကို သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးတယ္။ ရယ္စရာလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြနဲ႔ နီးစပ္ေနခဲ့တယ္။ အဘြားအို တစ္ေယာက္က ဟိုဘက္ရြာကေန ဆားငါးမူးဖိုး ဝယ္လာၿပီး ဒီဘက္ရြာမွာ ငါးမူးနဲ႔ ျပန္ေရာင္းတယ္တဲ့။ အေၾကာင္းစံုသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဘြားအုိကို ေမးပါေလေရာ။ “အဘြားဝယ္လာတာလည္း ငါးမူး၊ ျပန္ေရာင္းေတာ့လည္း ငါးမူး၊ အဘြားအတြက္ ဘယ္မွာလဲ အျမတ္။ အဘြားအတြက္ ဘာေတြထူးလာလို႔လဲ” တဲ့။ အဘြားအုိက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ “လမ္းမွာ လ်က္ရတာ အျမတ္ေပါ့” တဲ့။

အဲဒီပံုျပင္လို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရလာတဲ့လစာ လုပ္ခေလးေတြကို ေနေရးစားေရးထဲမွာ ျပန္ထည့္ၾကရ။ တစ္ခါတေလက်ရင္ ေလာက္ေတာင္ မေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြရွိေနေသး။ အတက္သာရွိ အက်မရွိတဲ့ ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနၾကရတာပါ။ ဆားေရာင္းတဲ့ အဘြားအိုထက္ေတာင္ အေျခအေနက ဆိုးတတ္ပါေသးတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ အလွမ္းကြာေနၾကေပမယ့္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ေနခ်င္စရာအိမ္ေလးေတြ၊ နားခိုစရာ အိမ္ေလးေတြဆိုတာ အသီးသီး ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးေတြကို ဘယ္သူက ေဖာ္ေဆာင္ေပးမလဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အိမ္ေဈးအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္ရင္ ႐ူးသြပ္သြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္သလိုမျဖစ္သေရြ႕ ျဖစ္သလိုသာ ေနၾကရေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ ဆိုတာကိုလည္း ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားထက္ မခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္အတြက္ လက္ထဲမွာ သိန္း  ၅ဝ ရွိဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲဒီေတာ့ အေဆာင္ငွားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အိမ္ငွား၊ တိုက္ခန္းငွားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြထဲမွာ တဝဲဝဲလည္ပါပဲ။ ေနစရာမရိွလို႔ အိမ္ငွားခ်င္ရင္ေတာင္ ပြဲစားကို တစ္လစာေပးရတယ္ဆိုတဲ့ ေအာင့္သက္သက္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးကလည္း အိမ္ငွားေလာကမွာ ႀကီးထြားလို႔ ေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ မျငင္းဆန္ဝံ့ၾကပါဘူး။ ေနၾကရတာပါပဲ။

ငွက္ကေလးေတြမွာလည္း အသိုက္ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိပ္တန္းျပန္ဖို႔အတြက္ ေနရာေလးေတြ ကိုယ္စီရွိတတ္ၾကပါတယ္။ လူသားဆိုတဲ့ သူေတြမွာ ေနစရာအိမ္၊ နားစရာအိမ္ဆိုတာ အေရးပါတဲ့ ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုပါပဲ။ ကမၻာတစ္ဝန္းကို အသာထား ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံထဲမွာ အိမ္ဆိုတဲ့ နားခုိရာနဲ႔ အလွမ္းေဝးေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အငွားအိမ္ဆုိတဲ့အမည္၊ အိမ္ငွားဘဝဆိုတဲ့ ပညတ္ေတြနဲ႔ ေနေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အိမ္ေျခမဲ့၊ အိမ္ရာမဲ့ေနတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ေလးကို ျပန္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါတို႔ရဲ႕အိမ္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဇနီး၊ သားသမီး၊ ကိုယ့္မိဘ၊ ကုိယ့္ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေနခ်င္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီအရာေတြက “အတၱ” ဆိုတာထက္ “ဆႏၵ” လုိ႔ေျပာရရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီဆႏၵေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရွာေဖြ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသား အေျခခံလူတန္းစားေတြ အတြက္ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးရဖုိ႔ဆိုတာ ရခဲတဲ့ “ဒုလႅဘတရား” တစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရအေနနဲ႔လည္း အိမ္မရွိတဲ့သူေတြ၊ အိမ္ငွားေနရတဲ့ သူေတြကို အဂတိမပါတိက်စြာနဲ႔ စစ္တမ္းတစ္ခုေကာက္ၿပီး ေရရွည္အဆင္ေျပမယ့္ နည္းလမ္းေကာင္းေလးေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးရႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးေလးေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ေငြေၾကးခ်ိန္ခြင္လွ်ာ၊ ဝင္ေငြထြက္ေငြ မညီမွ်တဲ့အခါမွာ ေမာင္ပိုေနျမဲ၊ က်ားေနျမဲအျဖစ္နဲ႔ပဲ ဘဝေတြက ရွိေနခဲ့တယ္။ အစိုးရေကာင္း တစ္ရပ္အေနနဲ႔ေတာ့ အဲဒီအရာေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လြန္စြာလိုအပ္ပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မရွိေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ “အိမ္တစ္လံုးဆိုတာ” သူတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ အိပ္မက္ပါပဲ။ ဘဝသစ္ထူေထာင္သူေတြ အတြက္ အိမ္တစ္လံုးဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ အိပ္မက္ပါပဲ။ အိမ္ရာမဲ့သူေတြအတြက္ နားခိုရာအိမ္ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အိပ္မက္ေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြဟာ အိပ္မက္နဲ႔တင္ အဆံုးမသတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ စိတ္ကူးေတြနဲ႔တင္ အဆံုးမသတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ အိမ္နဲ႔ အျမန္ဆံုး နီးစပ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္ထြန္းဖို႔၊ အက်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ေပးဖို႔ဆိုတာ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အစုိးရနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အေပၚမွာ မ်ားစြာမူတည္ပါတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာထဲက လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိခဲ့တယ္။ အိမ္ရာမဲ့ေတြ အတည္အက်ျဖစ္ေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတိုင္း လုိခ်င္တဲ့ အိမ္ကေလးေတြ အျမန္ဆံုးရရွိပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

Writer: 

ညီေအာင္ညီ