|
■
၀န္ႀကီး ကိုဘသစ္
“ဆရာ ကိုဘသစ္ ၀န္ႀကီးေတြ စာရင္း ထြက္သြားၿပီ”
“ေအးကြ”
“ဆရာ စာရင္းထဲ ပါမလာဘူး”
“ေအးကြ”
“ဒါဆို ဆရာ ၀န္ႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့”
“ေအးကြ”
ကိုရင္စိန္သည္ ကိုဘသစ္ဆီ ေရာက္လာကာ စကားမျမည္ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူက
ကိုဘသစ္ကို ၀န္ႀကီး ျဖစ္လာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသူလည္း ျဖစ္သည္။ တေလာက ကိုသစ္ကို
သူက ေျပာသည္။
“ကိုဘသစ္ ၀န္ႀကီး စာရင္းထဲ ပါတယ္”
“ေဟ၊ ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ ေျပာလဲ”
“ေဖ့ဘြတ္ထဲမွာ ပါတယ္”
“ေကာလာ ဟလေတြပါကြာ”
“အဲဒီ ေကာလဟလေတြဟာ ခုထက္ထိ မွန္တယ္ ကိုဘသစ္ရ”
ထို ေကာလာယဟလသည္ ယေန႔ မမွန္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ သိသြားေလၿပီ။ သို႔ေသာ္
ကိုရင္စိန္က မေလွ်ာ့ေသးပါ။
“ကိုဘသစ္ မခံစားရဘူးလား”
“ေဟ၊ ဘာကို ခံစားရမလဲ”
“ဟိုေလ၊ ၀န္ႀကီးျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီးမွ မျဖစ္လာတာကို မခံစားရဘူးလား”
■
ဆင္းရဲျခင္း အေၾကာင္းတရား
ကိုဘသစ္သည္ ကိုရင္စိန္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုကိစၥကို ေဆြးေႏြးပါက
စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ အေျဖတစ္ခု ရႏိုင္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကိုဘသစ္က
ေျပာပါသည္။
“လူေတြဟာ ဒီလိုပဲကြ၊ ရမယ္ ထင္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ မရတဲ့အခါ ပူေဆြးေသာက
ေရာက္တတ္တယ္ကြ၊ ရၿပီးသား စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို စြန္႔လႊတ္ရတယ္ ဆိုလည္း စိတ္ေသာက
ေရာက္ရတယ္ကြ”
“အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ေမးေနတာေပါ့။ ကိုဘသစ္ေရာ ဘယ္လို ခံစားရလဲ ဆိုတာ”
“မင္းက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“ကိုဘသစ္ အေနနဲ႔ ၀န္ႀကီး ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးကာမွ ျဖစ္မလာေတာ့
စိတ္ဆင္းရဲလား ဆိုတာပါ”
“ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ေကာလာဟလကို မယံုဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ထက္
လုပ္ႏိုင္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒီအတြက္ ခံစားရမႈေတာ့ မရွိဘူးေပါ့”
“ဘယ္လို လူေတြက ခံစားရတာလဲ ဆရာ”
“အဓိက,ကေတာ့ ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။ ရဖို႔လည္း နီးစပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး ဆိုရင္
ပူေဆြးတာမ်ိဳး ျဖစ္တာပဲ။ မင္းတို႔ ရြဲကုန္သည္ ျပဇာတ္ကို ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား”
“ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ကတဲ့ဇာတ္ မဟုတ္လား။ ဓာတ္ျပားေခတ္က နားေထာင္ဖူးပါတယ္”
“အဲဒီမွာ ပထမ ရြဲကုန္သည္ဟာ ေရႊခြက္ကို မတရား အလကား လိုခ်င္တာမ်ိဳးကို ေတြ႕ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒုတိယ ရြဲကုန္သည္က ဒီေရႊခြက္ကို ရသြားတယ္။ ဒီေရႊခြက္ကို သူ မရဘူး
ဆိုတာကို သိသြားေတာ့ သူရင္ကြဲပက္လက္ ျဖစ္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူလာတဲ့ အခါလည္း
သူေရႊခြက္ မရွိဘူး။ ျပန္ေတာ့လည္း ေရႊခြက္ မရွိဘူးေလ။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဒါကို
ဆင္ျခင္ဖုိ႔ ဇာတ္ေလးပါ”
“မွတ္မိတယ္ ဆရာ၊ ေပးေပးေပး မေပးေပးေပး ငါ့ေရႊခြက္ေပး ဆိုတာမ်ိဳးကို သတိရတယ္”
“တကယ္ေတာ့ ပထမ ရြဲကုန္သည္ဟာ အဲဒီ ေရႊခြက္ကုိ မပိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ပိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေနခဲ့လို႔ ဒီလို ပူေဆြးရတာပဲ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ခုေခတ္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မရွိဘူး ထင္တယ္”
“အမ်ားႀကီးေပါ့ကြ၊ အိမ္ျခံေျမ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကုိယ္က
ေစ်းေပးႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ မတရား ေစ်းဆစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
ျပန္ေစ်းတင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆစ္ၾကသူေတြေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္
ေယာက္ယူသြားရင္ ေၾကကြဲေတာ့တာပဲ”
“ဆရာတို႔ ၀န္ႀကီးျဖစ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားသူေတြလည္း ဒီလိုပဲ ေနမွာေနာ္”
“သြားစမ္းပါ ကိုရင္စိန္ရာ၊ တကယ္တမ္း ၀န္ႀကီး လုပ္သူေတြဟာ ႏုိင္ငံကို အင္မတန္
ေပးဆပ္ရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ကို ႏွစ္ျမႇဳပ္ၿပီး လုပ္ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္
အႀကီးအကဲေတြ သမၼတေတြဟာလည္း ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေပါ့ကြ၊ သူတုိ႔ဟာ ေန႔မအား ညမအား
ႀကိဳးစားရတယ္။ ဘုရင္ေတြဆိုရင္ ညဥ့္သံုးယံ တစ္ယံပဲ အိပ္ရတယ္”
■
အေပးနဲ႔ အယူ
ကိုရင္စိန္က ကိုဘသစ္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည္။
“ဆရာ ကိုဘသစ္ေျပာတဲ့ ၀န္ႀကီးဆိုတာေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ ေနရာမွာပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။
လက္ေတြ႕မွာ ၀န္ႀကီးေတြဟာ ကုိယ့္အိတ္ကိုယ္ မဆြဲ၊ ကိုယ့္ကားတံခါး ကုိယ္မဖြင့္ဘူး။
အေဆာင္အေယာင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လစာေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္ မဟုတ္လား”
“ကိုရင္စိန္ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“၀န္ႀကီးတစ္ပါး လာမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳရျပဳရတာေတြ၊ ထီးေဆာင္းေပးရတယ္၊ ေကာေဇာနီေတြ
ခင္းရတယ္။ လယ္ကြင္းထဲသြားတာေတာင္ ေကာ္ေဇာနီခင္းတဲ့ ၀န္ႀကီးေတြကို ေတြ႕ဖူးပါတယ္”
“ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီတေလာ သမၼတ အိုဘားမား က်ဴးဘားကို သြားတာ သတင္းေတြထဲမွာ
ေတြ႕ဖူး ၾကည့္ဖူးလား”
“ၾကည့္ရပါတယ္”
“အေမရိကန္ဆိုတာ အင္မတန္ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေနာ္။ အေမရိကန္ သမၼတ ဆိုတာ
တစ္ကမၻာလံုးကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုတာ မင္းသိတယ္ေနာ္”
“သိပါတယ္။ သူဟာ ကမၻာ့ပုလိပ္ႀကီး လိုလို ျဖစ္ေနတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က က်ဴးဘားနဲ႔ အေမရိကန္တို႔ဟာ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလို
ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဴးဘားဟာ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ကို လက္ခံက်င့္ သံုးတယ္။ ၁၉၆၀
ျပည့္ႏွစ္ေလာက္က ႐ုရွားဟာ က်ဴးဘားႏိုင္ငံကို ဒုံးက်ည္စခန္း လုပ္ဖို႔ စီစဥ္တယ္။
က်ဴးဘားကို အဏုျမဴထိပ္ဖူးတပ္ ဒုံးက်ည္ တစ္ခုကို ပို႔တယ္။ အေမရိကန္က ကန္႔ကြက္တယ္”
“က်ဴးဘားဟာ အေမရိကန္နဲ႔ ကပ္ေနတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္။ အတၱလႏၲိတ္ သမုဒၵရာမွာ ရွိတယ္။ က်ဴးဘားဟာ ဖေရာ္ရီဒါနဲ႔ မိုင္ ၅၀ ပဲ
ေ၀းတယ္။ ႐ုရွားက ဒီလို ဒုံးက်ည္ကို က်ဴးဘားမွာ ထားတာ အေမရိကန္ကို
ၿခိမ္းေျခာက္တာပဲလုိ႔ အေမရိကန္က ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုံးက်ည္တင္လာတဲ့ သေဘၤာကို
ျပန္လွည့္ဖို႔ အေမရိကန္က ရာဇသံေပးတယ္။ ႐ုရွားကလည္း ျပန္မလွည့္ဘူး။ အေမရိကန္က
ဒီလို ျပန္မလွည့္ရင္ ေမာ္စကိုကို အဏုျမဴထိပ္ဖူးတပ္ ဒုံးက်ည္နဲ႔ ပစ္မယ္လို႔
ၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့တာပဲ”
“တတိယ ကမၻာစစ္ကို ဦးတည္ေနတာေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ကြ၊ ေနာက္ဆံုး ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္တဲ့
ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက ညိႇႏိႈင္းေပးလိုက္ေတာ့မွ ဒီကိစၥ ေျပလည္သြားတယ္”
“တတိယ ကမၻာစစ္ကို ဟန္႔တားႏိုင္တာေပါ့ေနာ္”
“ဒါေပါ့။ ဦးသန္႔ နာမည္ အေတာ္ႀကီးသြားပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ညိႇႏိႈင္းရ
အင္မတန္ခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ က်ဴးဘားက မူ၀ါဒ ေျပာင္းလာလို႔
အေမရိကန္နဲ႔ ေျပလည္မႈ ရလာတယ္။ အမွန္ေတာ့ အိုဘားမားဟာ အႏွစ္ ၈၀ အတြင္း
က်ဴးဘားကို ပထမဆံုး သြားေရာက္တဲ့ အေမရိကန္ သမၼတ ျဖစ္တယ္”
“သူတို႔ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံၾကတာပဲ”
“မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသတိထားမိမွာပါ။ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမားဟာ
မိုးရြာေနလုိ႔ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတဲ့အခါ ထီးေဆာင္းဆင္းလာတာ”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ဴးဘားက ေဘ့စ္ေဘာပြဲသြားေတာ့လည္း မိုးရြာေနေတာ့ ထီးေဆာင္းသြားတယ္”
“အေမရိကန္ သမၼတႀကီးကို ဘယ္သူ ထီးမိုးေပးလဲ”
“ခင္ဗ်ာ၊ သူ႔ထီး သူေဆာင္းတာေပါ့”
“ေအး၊ ျမန္မာျပည္က ၀န္ႀကီး ဘယ္ႏွေယာက္ သူ႔ထီး သူေဆာင္းတာ ေတြ႕ဖူးလဲ”
“စဥ္းစားစရာပဲ ကိုဘသစ္ေရ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ၀န္ႀကီးေတြဟာ ထီးေတာ္ မိုးေတြနဲ႔
ေနတယ္။ သူ႔အိတ္သူ မဆြဲဘူး။ သူ႔ကားတံခါး သူမဖြင့္ဘူးဆိုတာ ပံုမွန္ေပါ့ေလ။ Norm
လို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း သတိ မထားမိၾကေတာ့ဘူး”
“ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေလ၊ သူက ၀န္ႀကီး သူယူတယ္ဗ်၊ ဒါက ခင္ဗ်ားေျပာသလို Norm
လို႔ ထားပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ သူျပည္သူကို ဘာေတြ ျပန္ေပးလဲ၊ အိမ္ေတြေျမေတြ ယူတယ္။
ခုေျပာေနၾကတယ္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ သူတို႔ အေျပာင္းမွာ အိမ္ေထာင္
ပရိေဘာဂေတြပါ ေရာင္းစားသြားတယ္။ ေကာ္ေဇာေတြပါ ခြာသြားတယ္တဲ့”
“ထြက္ခြာတယ္ဆိုတာ ထြက္တဲ့အခါ ခြာသြားတာမ်ိဳးလို႔ ေျပာၾကတာပဲ”
“တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူေတြအတြက္ လုပ္ေပးတာေလ။ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာကို စားတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းေပးသူေတြ ျဖစ္ရတယ္။ အေပးနဲ႔ အယူေပါ့”
■
ျပည္သူ႕ အတြက္
ကိုဘသစ္ႏွင့္ ကိုရင္စိန္တို႔၏ ေဆြးေႏြးမႈကို အဆံုးသတ္ပါေတာ့မည္။ သူတို႔
ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။
“ယေန႔ အစိုးရသစ္ဟာ ျပည္သူက ေရြးေပးတဲ့ အစိုးရပါ။ ျပည္သူေတြကို အလုပ္အေကြၽး
ျပဳမယ္။ ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္”
“ဒါဆို ကိုဘသစ္၊ ဘယ္လို ၀န္ႀကီးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္လဲ”
“အိႏၵိယ သမၼတေဟာင္း အဗၺဒူကလာမ္လို ေခါင္ေဆာင္မ်ိဳးေတြ မ်ိဳးေပါ့။ အိမ္ေတာ္ကို
လာေတာ့ ေသတၱာငယ္ေလး တစ္လံုးပဲ ပါလာတယ္။ ျပန္ေတာ့လည္း ေသတၱာ တစ္လံုးပဲ
ျပန္ပါသြားတယ္”
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစိုးရလည္း တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းက ကယ္တင္ႏိုင္မွာေပါ့ေနာ္”
“ကယ္ႏိုင္မွာပါ”
“တကယ္ ေရြ႕မွာေပါ့ေနာ္”
“ေရြ႕ပါလိမ့္မယ္”
ဇြန္ပန္း႐ံုအနီး လွည္းဘီး နစ္ေနသည္။ ၀ိုင္းကူၾကဖို႔ လိုပါသည္။
ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ပါမည္။
Writer:
ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳ
|