ႏိုင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္ျခင္း

Published on Sun, 04/24/2016 - 14:33

လူတစ္ေယာက္ သူ၏ ျခံ၀င္းထဲမွ လမ္းမေပၚသို႔ ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ အမႈိက္တစ္စကို လမ္းမေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္လိုက္သည့္ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္က လွမ္းေမးသည္။

“ခင္ဗ်ား အိမ္ထဲမွာ ဆိုရင္ အဲဒီလို ပစ္ခ်မလား”

“အိႏိၵယ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ခင္ဗ်ားအိမ္ပါ”

အိႏိၵယ ႐ုပ္သံဇာတ္လမ္းတြဲ တစ္ခုမွ ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခုကို ျပန္ေရးျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ခုခု ျပဳမူလိုက္တိုင္း “ႏိုင္ငံ” ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေလ့ မရွိ။ ႏိုင္ငံကို မိမိႏွင့္ အေ၀းဆုံးမွာ ပစ္ထားေလ့ ရွိသည္။ ႏိုင္ငံကို မိမိႏွင့္ အေ၀းႀကီးဟု ထင္မွတ္ကာ ‘မိမိ’ ‘မိမိ၏ မိသားစု’ ‘မိမိ၏ အိမ္’ ကိုပဲ ဗဟိုျပဳ စဥ္းစားေလ့ရွိသည္။ တကယ္ေတာ့ မိမိက ဤႏုိင္ငံထဲမွာ ေနသူ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ မိသားစုကလည္း ဤႏုိင္ငံထဲမွာ ေနသူေတြပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ အိမ္ကလည္း ဤႏုိင္ငံထဲမွာ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္တည္ေနသည့္ ေျခအစုံကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ နင္းထားေသာ ေျမႀကီးသည္ ဤႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ွဴေနသည့္ ေလကို သတိျပဳလိုက္ပါ။ ႐ွဴေနေသာ ေလသည္ ဤႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားေနေသာ ထမင္းသည္ ဤႏုိင္ငံ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသာက္ေနေသာ ေရသည္ ဤႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈ၊ မေနာကံမႈ သုံးပါးစလုံးသည္ ဤႏုိင္ငံႏွင့္ မလြတ္။ ဤႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ခ်ည္းသာ။

ယခု ဤစာကို ဖတ္ေနေသာ သင္သည္ ဤႏုိင္ငံႏွင့္ ေ၀းရာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ ေရာက္ေနသည္ ဆိုျငားအံ့။ ထို႔အျပင္ တျခားႏုိင္ငံသား ခံယူလိုက္သည္ပင္ ဆိုပါေစဦး။ သင္သည္ သင္ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ဤႏုိင္ငံႏွင့္ ကင္းလြတ္သြားၿပီဟု ထင္ပါသလား။ ဤႏုိင္ငံႏွင့္ မပတ္သက္ေတာ့ဘူးဟု ယူဆေနပါသလား။ ယခုဘ၀ အတြက္ေတာ့ စိတ္ခ်လိုက္ပါ။ သင္သည္ ဤႏုိင္ငံသား အျဖစ္မွ ဘယ္ေတာ့မွ ေလ်ာ့က်သြားေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ သင္မေသမခ်င္း ဤႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ ေနရဦးမည္သာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ႏုိင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုသာ ေျပာင္းလဲလို႔ ရေကာင္းရမည္။ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုမူ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲလို႔ ရမည္ မဟုတ္ေပ။

ေျပာလိုရင္းက ‘ႏိုင္ငံ’ ဟူသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ ရွိေနေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ စကားကုန္ေအာင္ ေျပာလိုက္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ပင္ ႏုိင္ငံ။ ႏုိင္ငံသည္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေသြးေၾကာမ်ားသည္ ႏုိင္ငံ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလုံး၊ အဆုတ္၊ ေက်ာက္ကပ္ အို အတြင္းကလီစာ အားလုံးသည္ ႏုိင္ငံ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္လုံးသည္ ႏုိင္ငံႏွင့္ မလြတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္၊ နား ဘယ္အရာကမ်ား ႏုိင္ငံႏွင့္ ကင္းလြတ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါအံ့နည္း။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ကိုယ္လုံးသည္ ႏုိင္ငံတုံး ႏိုင္ငံခဲႀကီး ျဖစ္သည္။

ထိုကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ႏိုင္ငံႏွင့္ ထပ္တူျပဳ စဥ္းစားလိုက္သည့္အခါ ႏုိင္ငံအက်ဳိးသည္ မိမိအက်ဳိး၊ မိမိအက်ဳိးသည္ ႏုိင္ငံအက်ဳိးဟူေသာ အေတြးအေခၚတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။ မိမိ၏ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံ၏ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထိုအခါ မိမိ အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံကို အရက္တိုက္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ မိမိ ဘိန္း႐ွဴျခင္းသည္ ႏုိင္ငံကို ဘိန္း႐ွဴခိုင္းတာႏွင့္ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ မိမိ စာေမးပြဲ ေအာင္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံ စာေမးပြဲေအာင္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပဲ။ မိမိ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပဲ။

အဓိက ေျပာလိုရင္းက ‘ႏိုင္ငံ’ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ ရွိေနသည္။ ႏိုင္ငံသည္ ‘အႀကီးဆုံး’ ျဖစ္သလို ‘အနီးဆုံး’ လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသလို ထင္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ႀကီးလြန္း နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ အၿမဲတေစ တည္ရွိေနပါသည္။ ႏုိင္ငံသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံး စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည့္ ‘အိမ္’ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ အိမ္အရိပ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားခိုခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ေျမမွာေန၊ သူ႔ေရကို ေသာက္ၿပီး သူ႔ေလကို ႐ွဴခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ သူ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၿပီးၿပီလဲ။ သူ႔ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေလာက္ ဆင္ျခင္မိခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။

ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိး စနစ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ သူသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ကိုလိုနီ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့သည္။ သူလြတ္ေျမာက္ခ်ိန္က ၁၄ ႏွစ္ခန္႔သာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာပဲ အာဏာရွင္ ေလာင္းရိပ္ေအာက္သို႔ ျပန္လည္က်ေရာက္သြားရသည္။ သူသည္ အဆိုပါ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္။ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္။ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲ။ ဆုတ္ျပတ္သတ္။ မြဲျပာခြၽတ္ျခံဳက်။ ေခါင္ကစ မိုးယိုေနသည့္ အိမ္အိုႀကီး တစ္လုံးလို။ ယိုင္လဲကာ ၿပိဳက်လုလု။ ေဟာ ၂၀၁၆ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာပဲ အဲဒီ အိမ္အိုႀကီး ေလာင္းရိပ္ဆိုးေအာက္ကေန ရွင္သန္ထေျမာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဒဏ္ရာေတြ အထပ္ထပ္။ အခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာေတြက ေသြးမတိတ္ေသး။ ပတ္တီးမစည္းရေသး။ ေဆးမထည့္ရေသး။

သူ႔ကို ျပန္လည္ ကုစားရမည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရွိပါသည္။ ယခု အခ်ိန္သည္ သူ႔ကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ေမြးဖြားရမည့္ အခ်ိန္။ ေရမိုးခ်ဳိးကာ အ၀တ္သစ္ အစားသစ္ ျပန္လည္ဆင္ျမန္းေပးရမည့္ အခ်ိန္။ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ကိုယ္စီကိုယ္စီ တာ၀န္ယူၾကရပါလိမ့္မည္။ ႏုိင္ငံသစ္ကို အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူၿပိဳင္တူ တည္ေဆာက္ရပါလိမ့္မည္။ အစိုးရခ်ည္းပဲ လႊဲထားလို႔ မျဖစ္။ ျပည္သူကလည္း ပူးေပါင္း ကူညီရပါလိမ့္မည္။ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူ စိတ္တူကိုယ္တူ ညီညြတ္ၾကဖို႔ လိုပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံသစ္ကို တည္ေဆာက္ၾကမည့္ အခ်ိန္မွာ အေမွာင့္ပေယာဂေတြေဘးမွ ၀င္လာတတ္သည္ကို အထူးသတိျပဳဖို႔ လိုပါသည္။ ႏုိင္ငံ မၿငိမ္သက္ေအာင္ ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္မည့္ သူမ်ား။ အလြန္အကြၽံ ၀ါဒျဖန္႔မႈိင္း တိုက္မည့္သူမ်ား။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာ၀င္ခင္းမလို႔ အလစ္ေခ်ာင္းေနသူမ်ား။ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အထူးသတိျပဳၾကပါ။ ယခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ အေနႏွင့္ ေလသံၾကား ဖမ္းတရားမနာဖို႔ လိုသည္။ ၀ါဒမႈိင္းမမိဖို႔ လိုသည္။ ေကာလာဟလ၏ သားေကာင္မျဖစ္ဖို႔ လိုသည္။ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ အဆိုပါ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကို တြန္းလွန္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။

ယခုအခ်ိန္သည္ ႏုိင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္ခ်ိန္။ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံကို ေစတနာ မွန္မွန္ႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသား အားလုံးမွာ တာ၀န္ရွိပါသည္။ အဆိုပါ တာ၀န္ကို အသီးသီး ခြဲေ၀ယူၾကပါစို႔ဟု ႏိႈးေဆာ္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။

Writer: 

ေမာင္ၾကည္